Kasacja karna czy cywilna jest najtrudniejszą z adwokackich możliwości zaskarżenia błędnego orzeczenia, czyli wyroku lub postanowienia. Jest tak zwany przymus adwokacki, czyli Sąd Najwyższy, który to rozpatruje, jest narażony na mniejszą ilość bredni, jakie pojawiają się w apelacjach. Można rzec, że jest to ostatnia deska ratunku w polskim sądownictwie.

Po pierwsze,

Kasacja bardzo często nie przysługuje z racji tego, że apelacja została zawalona przez nieudolne jej napisanie, gdzie np. zakres zaskarżenia zamknął możliwość wniesienia kasacji.

Po drugie,

Plagą, wynikającą z niskiej kultury prawnej, jest prośba do adwokata o podpisanie już gotowej skargi, napisanej przez znachora prawnego bez procesowego doświadczenia, tudzież studenta prawa.

Po trzecie,

Dlatego podkreślam, że jest to zadanie wyłącznie dla adwokata nie tylko z dużym doświadczeniem procesowym, ale także naukowym, ponieważ wymaga to nie tylko kunsztu prawnego i mistrzowskiej żonglerki paragrafami, ale analitycznego umysłu, aby wyłożyć problemy w skondensowanej i klarownej formie.

Po czwarte,

Zawsze przyjmując kasację do napisania, trzeba mieć na nią pomysł. Nie może to być zwykłe rzemiosło. Zwłaszcza w kasacjach cywilnych nieodzowne jest doświadczenie w pracy naukowej, albowiem żeby opracować skuteczną kasację, trzeba znaleźć zagadnienie prawne albo lukę w prawie, która zainteresuje sędziów Sądu Najwyższego.

Po piąte,

Zarzuty kasacyjne muszą być starannie skonstruowane, aby sprostać wyśrubowanym wymogom ustawodawcy. Najczęstszy błąd w kasacjach to przenoszenie zarzutów z apelacji na zasadzie kopiuj – wklej, co działa na Sędziów SN jak przysłowiowa płachta na byka.

Po szóste,

Nawet jeśli nie wygrasz kasacji, to przynajmniej wnosząc ją wyczerpiesz wszystkie możliwości zaskarżenia orzeczenia w prawie krajowym i będziesz mógł złożyć skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Rezygnując z wniesienia kasacji, która przysługuje, pozbawisz się szansy na wystąpienie ze skargą do Strasburga.

Adw. Dr Iwona Zielinko